Myanmar:Yangon-Pha An-Mawlamyine-Kyaikhtiyo-Yangon

Eenmaal mijn eerste voetjes buiten het vliegveld in Myanmar gezet staan er zo'n 20 taxichauffeurs te wachten. Het valt me al op dat alle mannen rokken dragen. De taxichauffeurs zijn niet opdringerig. Ze zijn allemaal vriendelijk en komen allemaal buurten. Als eerste leerden ze me hallo zeggen en dat viel niet mee, Mingalaba :-) Na zo'n 10 minuten wachten kwam Roger naar buiten met zijn backpack. Hij zat langs me in het vliegtuig, hij is een relaxe gast uit New York en we besloten samen een taxi te delen. Hij had nog niks geboekt en aangezien ik een dubbel kamer had besloten we die te delen. De rit naar het centrum van Yangon kostte ons 5 dollar, de taxichauffeur buurtte zijn best en we waren beide zo enthousiast over het avontuur Myanmar! Eenmaal aangekomen bij ons hotel waren we aangenaam verrast, hele vriendelijke mensen en een hartstikke sjiek ding. Ik meldde mezelf bij de balie maar op de 1 of andere manier was het niet bekend dat ik geboekt had. Vreemd...maar na 15 minuten kwamen we erachter dat ik niet voor 19 Februari had geboekt maar voor 19 Maart....drol! Ik kon op de een of andere manier de reservering niet verplaatsen naar vandaag en de kamers waren zo duur dat we besloten ergens anders te gaan slapen. Een paar straten verderop vonden we Agga guesthouse. De kamers kosten 25 dollar voor 2 personen, inclusief airco en ontbijt. Aangezien het al laat was besloten we deze te boeken en zijn we direct te bed gegaan. De dag erna waren we al vroeg wakker, we konden niet wachten om de straat op te gaan. Deze dag begonnen we met een veel gegeten echt Birmees ontbijt, een soort noodlesvissoep. Hij was echt lekker. Hierna dronken we een kopje koffie en toen begon het avontuur echt. We hadden al gehoord dat er in Yangon niet echt heel veel voor toeristen te doen is maar dat dit wel de meest authentieke stad van Myanmar is. Eenmaal op straat was het genieten. De mensen zijn zo supervriendelijk, ze lachen allemaal en vele proberen met je te praten. Ook is het supergaaf om te zien dat er echt superveel mensen geschminkt zijn. Sommige hebben gewoon wat witgele strepen op hun gezicht en lichaam maar andere maken er een heel kunstwerk van, wat een cultuur....wow..wow...wow...Geweldig! Ook knauwen hier veel vrouwen en zowat alle mannen op beatlenuts, een soort tabaksnoot waar heel je mond rood van word. Ik heb wel wat rotte gebitjes gezien in mijn leven maar dit slaat alles. Verder bezochten we een lokaal marktje....het is een genot om hier rond te lopen, zo echt...ontoeristisch! Hierna hadden we zin om wat te drinken maar we hadden geen Kyats, het lokale geld. Je kan hier geld wisselen bij de banken of op de zwarte markt. Aangezien de banken nog niet open waren werd het het laatste. We kwamen uit bij een electronicawinkeltje waar we helemaal achterin het gebouw naar een kamertje werden geloodst. Daar zat de grote man, gelukkig was hij wel heel vriendelijk en we hadden er een goed gevoel bij. Na wat onderhandelen haalden we er precies uit wat we wilden, geen Kyat meer haha. We kregen 980 Kyats voor 1 dollar. Hierna gingen we wat drinken, we zagen wat mannen op straat iets drinken wat op koffie leek. We namen ook plaats en we kregen hetzelfde, het was Myanmar thee. Ofja een heel klein beetje thee met mierzoete melk, daarnaast krijg je een thermoskan met echte thee. De lokale gieten het mierzoete spul dan op het schoteltje en vullen het kopje dan met normale thee, ze drinken het kopje leeg en dan het schoteltje...zeer bijzonder. Hierna hebben we nog wat meer cultuur gesnoven waarna we terug zijn gelopen naar ons guesthouse. Daar pakte Roger zijn gitaar en ik mijn vishengel, we besloten voor een paar uurtjes naar het meer te gaan om daarna de zonsondergang vanaf de grootste pagoda van Myanmar te gaan bekijken. Eenmaal bij het meer aangekomen moesten we 2 dollar betalen om het park te betreden...tss belachelijk dachten we en we probeerden op een andere plek binnen te gaan. Ook daar moesten ze geld hebben, nou vooruit dan maar. Een plekje gezocht en gaan vissen, Roger pingelde wat op zijn gitaar en al snel kwamen er een x aantal jongeren bij ons zitten. Allemaal zo vriendelijk...net als iedereen die we gezien hebben lachen ze echt de hele tijd. De mensen zijn hier zo trots op hun land en ze zijn zo enthousiast dat wij dit land bezoeken. Na een tijdje kwam een man naar ons toe dat ik moest stoppen met vissen want dat was hier verboden...ik had dat al gehoord dus ik luisterde maar...grr nog niks gevangen. We hebben toen nog mooi wat met die jongens zitten chillen in het park. Hierna gingen we richting de Shwedagon pagoda. Onderweg namen we plaats bij een kraampje waar we een bakje koffie zijn gaan drinken. Daar kwam een monnik bij ons zitten, hij praatte tegen de 110 en uiteindelijk spraken we af dat hij ons de volgende morgen om 7 uur op zou pikken om samen met hem naar Engelse les te gaan. Let it be... Hierna hebben we nog een bordje pindanoodles gehad en toen zijn we daadwerkelijk de Shwedagon gaan bezoeken. Eenmaal daar aangekomen zagen we het al, wat een ongelooflijk groot ding. Wel moesten we 8 dollar entree betalen om binnen te mogen. Ze deden ons een rok om, we sprongen in de lift naar boven en we liepen het complex op. WOW, wat een gigantisch ding...100-en torentjes en tempeltjes in allerhande kleuren, Boeddhbeelden en 1 gigantische gouden Pagoda zo hoog als de Eiffeltoren! Zoiets indrukwekkends had ik nog nooit gezien en ga ik nooit meer zien, het valt met geen pen te beschrijven! Terwijl we hier rondliepen kwamen we in contact met een monnik. We moesten ergens gaan zitten en uiteindelijk spraken we af met hem voor de volgende dag. We zouden hem om 10:00 bij de grote liggende Boeddha ontmoeten waarna hij ons rond wilde leiden...we zijn benieuwd. Verder hebben we hier nog van alles bekeken, van de zonsondergang was niet veel te zien vanwege de grote hoeveelheid aan tempels en bomen om het complex. Hierna zijn we terug gegaan naar het guesthouse. We hadden afgesproken om met een kennis van Roger ergens wat te gaan eten. Hij nam ons mee naar een Indiaas restaurant, waar ik niet echt op zat te wachten maargoed...ik pas me wel aan. Eenmaal in het restaurant, supervriendelijke mensen en het eten was goed en goedkoop, je kon zoveel eten als je wou voor 1,5 dollar. Toen we echt bomvol zaten zijn we even rond gaan wandelen waarna we al vroeg te bed zijn gegaan. De volgende morgen werden we om 06:45 wakker gemaakt door het personeel van het guesthouse, de monnik die ons op kwam pikken was er al. Even snel een kopje koffie gedronken en toen in zijn taxi gestapt. Als eerste brachten ze Roger en mij naar een straatrestaurantje waar de monnik eten en drinken voor ons kocht, we wilden niet hebben dat hij betaalde maarja, gelukkig kwamen we er niet onderuit. Hierna stapten we weer in de wagen die ons naar een soort van schooltje bracht. We kregen hier een plaatsje toegewezen met een heel groep kinderen eromheen, de monnik verdween al snel...waarheen weet ik niet haha. Maargoed we hebben hier zo'n 2 uur met de kids zitten praten, doordat ze dat doen leren ze het meeste. Het is af en toe een beetje ongemakkelijk om zo in het middel van de belangstelling te staan maar alle kinderen zijn zo lief, leuk, vrolijk dat het eigelijk niet mis kan gaan. We hebben ze meerdere malen verteld dat we echt weg moesten omdat we een andere afspraak hadden. Uiteindelijk zijn we min of meer maar gewoon aangelopen. We zijn even bij de supermarkt wat gaan drinken en daarna snel in de taxi gesprongen die ons naar de grote liggende Boeddha bracht. Iets na 10 kwamen we daar aan en de monnik (Eindaga) waarmee we afgesproken hadden zat al ons op te wachten. Als eerste bekeken we de gigantische grote liggende Boeddha en daarna de rest van het complex. Eindaga spreekt goed Engels en hij verteld ons alles over het Boeddhisme. Hij is een hele relaxe gast, hij ouwehoert over meiden en maakt grappen..ja hij is gewoon een kerel van 31, maar dan een monnik. Nadat we het eerste complex bezichtigd hadden nam hij ons mee naar de oude monastry. De plek waar de monniken het grootste gedeelte van de dag doorbrengen. Hier zijn geen toeristen toegestaan maar wij liepen er middenin. We liepen in hun slaapkamer, de plek waar ze aten, we ontmoetten andere monniken. Ja dit valt niet te beschrijven, zo speciaal...dit moet je zien....voelen! Hierna bezochten we de nieuwe monastry, hier raakte we ook wel in gesprek met een monnik maar als je net de ervaring in de oude monastry achter de rug hebt valt deze in het niets. Hierna nam Eindaga ons mee naar een mooi complex met een hele grote zitten Boeddha. Hij vertelde ons wederom veel, ik heb nog nooit zoveel geleerd over het Boeddhisme in het laatste half jaar dan vandaag in 1 dag. Verder nam de monnik ons mee met de lokale bus, we bezochten een marktje waar waarschijnlijk familie van hem werkte. Hierna zijn we in een restaurantje wat gaan eten waarna we weer in de lokale bus stapten om naar de andere kant van de stad een hele speciale Pagoda te bezoeken. Deze pagoda was aan de binnenkant helemaal goud en we konden lichaamsdelen van Buddha bezichtigen, stukje haar en stukje tand..enz. Of het waar was weten we niet maar dat het bijzonder was staat vast. Hierna stapte we in de bus om terug te gaan naar de Sule Pagoda, die dicht bij ons guesthouse gevestigd ligt. We namen afscheid van Eindaga en we spraken af dat we misschien met hem naar Bagan gaan, een heilige stad in het noorden van Myanmar. Hierna ging Roger een kaartje scoren voor de nachtbus naar Pha An. Ik wil hier ook heen gaan maar ik besluit nog een dagje te wachten, aangezien mijn maat met wie ik afgesproken had om in Myanmar rond te reizen vanavond pas in Yangon arriveert. Terwijl Roger zijn ticket regelde regelde ik 2 bedden bij Okinawa guesthouse, een iets goedkopere plaats dan waar ik de laatste 2 nachten verbleven ben. 'S middags heb ik lekker liggen chillen en rond 18:00 arriveerde Tom bij het guesthouse. Yoooo superblij om hem weer te zien. Flink bijgekletst, ingecheckt bij het guesthouse en samen een hapje gaan eten en drinken. Daarna vlakbij het guesthouse nog samen wat pilsjes gedronken en te bed gegaan. De dag erna weer vroeg wakker en na het ontbijt gingen Tom en ik samen op pad. Ik vertelde dat hij echt de grote Pagoda moest bezoeken maar hij wilde gewoon wat cultuur snuiven op dit moment. Ja dat snap ik, het is overweldigend hier. En nadat we even rondgewandeld hadden was Tom het helemaal met me eens, hij is nu al 3 jaar rond aan het reizen maar de cultuur en het leven hier is onbeschrijfelijk...je kijkt werkelijk je ogen uit. Het is ook ongelooflijk vermoeiend, heel de dag lachen zwaaien praten met iedereen..pfffff hahaha :-) 's Middags zijn we weer bij het Indiaas restaurant gaan eten, het was wederom weer genieten. Hier besloten we Chinatown te bezoeken maar we wisten de weg niet. We vroegen aan een groepje jongeren welke kant we op moesten, toevallig gingen ze ook die kant op en we moesten ze maar volgen. Ze namen ons mee met de lokale bus en ze betaalden alles, ideaal. Eenmaal in Chinatown gearriveerd maar aan de wandel gegaan, op een Chinese tempel en wat Chinees eten na was er niet zo veel bijzonders te zien. Wel vonden we in een supermarkt Bavaria bier, en ja een jongen uit Schijndel en een jongen uit Beek en Donk in Myanmar...dat konden we niet weigeren en we besloten samen een Bavaria'tje te drinken op een mooie reis. Hierna liepen we naar de rivier, en dat was een echt kippenvelmoment. Dit was het echte leven, werkelijk iedereen reageert superenthousiast op je enja....ik kan het gewoon niet beschrijven. Nadat we hier wat rondgelopen hadden zijn we lekker even een bord Chinees gaan eten waarna we terug gegaan zijn naar het guesthouse. Onze spullen gepakt en in de local bus gesprongen die ons voor 200 Kyats per persoon naar het grote busstation zou brengen. De lokale bussen zijn geweldig, ze zitten stampvol maar iedereen lacht en is vrolijk, ze proberen allemaal met je te praten, ze hebben kippen op schoot en noem maar op....Genieten. Na zo'n 1,5 uur kwamen we bij het grote busstation aan, een man leidde ons naar de plek waar de bus naar Pha An vertrok. We hadden nog even de tijd om wat te eten en om 20:30 vertrok onze bus. De plaatsen in de bus waren heel klein maar gelukkig zat de bus niet vol en hadden we ieder 2 stoelen. Desondanks konden we niet echt slapen. Iets na middernacht stopte de bus voor een pauze. Tom en ik hadden honger en we bestelde beide 1 gerechtje, werkelijk heel de tafel werd vol gezet met eten...man o man. Ook leerde we hier een monnik kennen, Tom en ik kregen onze ogen eigelijk niet open maar dat mocht de monnik niet baten, hij lulde de oren van onze kop af. Hierna vervolgde de reis zich. Rond 02:45 was er chaos in de bus, alle mensen die naar Pha An gingen moesten eruit, we waren er al. Wij dachten al vroeg aan te komen maar dit was wel heel vroeg. Alle guesthouses waren gesloten....de monnik die we ontmoet hadden nam ons mee naar een theehuisje. Onderweg daarheen ontmoette we 2 Belgische meiden die ook geen slaapplek konden vinden, ze besloten met ons mee te gaan. We passeerden een lokale markt waar echt al volop leven was, ongelooflijk zo midden in de nacht. Eenmaal bij het theehuis aangekomen kregen we eten en drinken, ook al wilden we niet de monnik betaalde alles. Toen we bijna allemaal in slaap vielen nam de monnik ons mee, we sprongen in een songthaew naar onbekende bestemming. Na een half uur rijden, in the middle of nowhere had de songthaew motorproblemen, we probeerden hem nog aan te duwen maar tevergeefs...we konden geen meter meer rijden. We gingen toen maar aan de wandel en na even wandelen kwamen we uit bij een monastry. Ik denk dat de monnik hier ook nog nooit geweest was maarja, we kregen een soort van schuur toegewezen waar we, hoe oncomfortabel het ook was als een blok in slaap gevallen zijn. Aangezien het een open gebouw was viel het ons mee dat we geen last van ongedierte hadden gehad. 'S morgens om 7 uur maakte de monnik ons al wakker, hij gaf ons cake en hij nam ons mee naar een waterput waar we onszelf konden wassen. Hierna regelde hij een pickup die ons naar een monastry bracht die aan de voet van de berg lag gevestigd. Waarschijnlijk was dit eigelijk de bestemming van afgelopen nacht. We werden meegenomen naar een ruimte waar de oppermonnik zat te wachten op ons. Het was een grote baas, er hingen posters in deze ruimte met hem erop met daarbij demonen die respect tonen naar hem. Ook had hij zijn eigen gouden beeld, meestal zie je een gouden Boeddha maar daar stond er 1 van hem. Tijdens dit "gesprek" kregen we koffie, water koekjes cake fruit enz. Na een uur hier gezeten te hebben werd ons verteld dat we terug naar het dorpje Pha An werden gebracht. De monnik was teleurgesteld...waarschijnlijk probeerde hij voor ons hier een slaapplek te regelen maar op de1 of andere manier liet de oppermonnik dit niet toe. We sprongen dus weer achterin de pickup die ons terug naar het dorp bracht. We kwamen uit bij guesthouse Soe Brothers, waar Roger voor mij en Tom al een kamer geboekt had. Nadat we ingecheckt hadden en nadat we ergens ontbeten hadden zijn we het dorpje gaan verkennen, we kwamen uit bij de rivier en bij een mooie pagoda. De mensen zijn hier wederom geweldig, zo vriendelijk..wow.terwijl wij de pagoda bezochten wilden de lokale allemaal met ons op de foto... Daarna zijn we terug gegaan naar het guesthouse waar iedereen behalve ik een flinke middagdut heeft gedaan, ik ben mijn blog gaan schrijven. Rond een uur of 4 besloten we met zijn 5-en in een songthaew te spingen om op een bijzondere plek de zonsondergang te gaan bekijken. Eenmaal daar aangekomen wisten we niet wat we zagen, een hoge supersmalle rots, in een rare vorm met een Pagoda erop. We beklommen hem en we hadden geweldig uitzicht. We waren de enigste blanke hier. Er kwamen wel telkens groepen lokale mensen deze pagoda bezoeken maar ze hadden "meer" aandacht voor ons dan voor de pagoda. Hier zijn werkelijk 100-en foto's van en met ons gemaakt. Verder was de zonsondergang werkelijk een plaatje....wow! Hierna zijn we weer terug gegaan naar het dorp waar we onszelf opgefrist hadden en toen lekker met zijn allen zijn gaan uit eten in het beste Myanmar restaurant van het dorp. Hierna zijn we lekker vroeg te bed gegaan. De dag erna besloten we 3 motors te huren om de grote grot te gaan bezoeken. De weg ernaar toe is geweldig, mooie natuur en alle mensen zwaaien en lachen naar je...genieten! Eenmaal bij de grot aangekomen wat gedronken en toen naar binnen gegaan. We moesten onze schoenen uitdoen aangezien het een heilige plek is. De grot stond vol met vele soorten Boeddhabeelden. We wilden de grot eigelijk verder in maar we wisten niet of het mogelijk was, uiteindelijk vond Tom een soort van wandelpad....het is hier pikkendonker maar d.m.v. onze telefoons hadden we toch wel wat licht. Na 10 minuutjes in het pikkendonker, op onze blote voeten door de rots geklauterd te hebben had ik het wel onderhand gezien. Tom bleef doorgaan en na zo'n 20 minuten zagen we licht....yeah dat gaf moed. Toen we daar aankwamen vielen onze mondjes open...we wisten niet wat we zagen...het leek wel een droom! We zagen een bergachtig landschap met op de voorgrond een meer waar de lokale mensen in houten kano's aan het varen waren...het was schitterend. Ook hadden ze hier een kraampje gebouwd waar je wat kon de drinken, dus hebben we lekker een half uurtje onder het genot van een kopje koffie zitten genieten van dit geweldig mooie plaatje. Hierna zijn we in zo'n kano gestapt die je voor 1,5 dollar naar de andere kant van de rots bracht. Dit tripje was zo mooi, zo peaceful. Rustig over het meertje, door de grot, weer een stuk meer en toen dwars door de felgroen gekleurde rijstvelden, WOW. Hierna moesten we nog zo'n 20 minuten lopen naar de motors, maar in deze geweldige omgeving en met deze leuke groep mensen is dat geen straf kan ik je zeggen. Eenmaal weer onderweg met de motor zijn we naar het dichtstbijzijnde dorpje gereden waar we even lekker hebben zitten eten. Hierna reden we weer richting Pha An. Onderweg zagen we een berg vol met Stoepa's. We besloten er heen te rijden en eenmaal daar aangekomen was het op een mooi uitzicht na niet zo heel speciaal. Wel waren de lokale mensen flink aan het bouwen hier. De mannen waren aan het schilderen en de vrouwen waren bakstenen in zakken aan het doen om die vervolgens de heuvel op te sjouwen....het verschil moet er zijn. Tom had het geniale idee om ze te helpen, we legden 2 zakken stenen op de motor en brachten ze naar boven. Wij en de lokale hadden de grootste lol, de mannen kwamen ons homemade icecream brengen. Terwijl we die opaten vulde de vrouwen vol gas de nodige zakken die wij na de ijs weer naar boven brachten. Toen ze zeiden dat het genoeg was hadden we ze even vaarwel gezegd en zijn we teruggereden naar het dorp. Aangezien we veel offroad gereden hadden waren we allemaal pikzwart van het zand, of het kwam door het zware werk :-) Deze avond zijn we weer bij hetzelfde restaurant gaan eten en wederom redelijk op tijd te bed. 'S morgens wat ontbeten en een boot geregeld om naar Mawlamyine te gaan. Het was wel wat duurder dan de busreis maar het blijkt een mooie tocht te zijn. Nadat een songthaew ons naar de boot had gebracht verlieten we Pha An rond een uur of 1. Het was een smalle kleine boot met hele relaxe autostoelen erin, terwijl we daar lekker in lagen te chillen genoten we van de geweldige natuur, van al het leven aan de waterkant enz. Wederom alle mensen zwaaien roepen en lachen naar je....heerlijk! Na zo'n 3,5 uur varen arriveerden we in Mawlamyine, we sprongen daar in een songthaew die ons naar Breeze guesthouse bracht. Het goedkoopste guesthouse van de stad...en naarmate wat je krijgt nog steeds veel te duur. Dit is de slechtste slaapplek waar ik ooit geweest ben, en een paar dagen geleden had ik niet eens een bed. Maargoed, ik heb in het guesthouse mijn internetzaken bij gewerkt en we leerden daar Eva en Julia kennen. Ze wisten een mooie plek om de zonsondergang te kijken dus gingen we met hun mee. We kwamen uit op een plek waar diverse terrasjes aan de rivier waren. We namen daar plaats en we bestelden een ijskoud Myanmar biertje met een theebladerensalade, een erg lekker traditioneel gerecht. Het was gezellig en de zonsondergang was schitterend. Hierna zijn we bij het bekendste restaurant van Mawlamyine gaan eten, The grandfather and grandmothernrestaurant. Hier hebben we nog even goed zitten eten waarna we al vroeg te bed zijn gegaan. De volgende morgen aangeschoven voor ons gratis ontbijt. Heel simpel, toast met jam en een eitje. Lekker was anders maar ja, het was inbegrepen. Hierna zijn we met zijn alle, Roger Tom Eva Julia Stien Margalie en ik in de lokale songthaew gestapt die ons naar een monastry and meditation centre bracht. De rit van 15 kilometer was erg leuk. De songthaew zat verder bomvol met lokale mensen en we hadden allemaal de grootste lol. We wilden eigelijk een paar dagen bij de monastry slapen maar dat was alleen maar mogelijk als je voor minimaal een week bleef, helaas hadden we daar de tijd niet voor en we besloten er dus maar een dagtrip van te maken. Daar aangekomen moesten we onszelf melden bij een nonnetje, we moesten even de huisregels doorlezen en daarna kregen we een schrale rondleiding. Tijdens de rondleiding zagen we dat het etenstijd was voor de mensen die hier leefden. We hoopten stiekem al dat ze ons uitnodigden om mee te eten maar dat gebeurde niet. Het nonnetje ging waarschijnlijk ook eten en er was niemand die naar ons om keek. Hmzz heel vaag allemaal. We wisten dat we om 1 uur aan de meditatiesessie deel konden nemen en aangezien het pas 10 uur was besloten we naar de grote weg te lopen om daar een hapje te gaan eten. We werden plots tegengehouden door een man die ons meenam naar een zaal waar allemaal supermooie opgedekte tafels stonden, vol met eten. Het leek wel of de koningin op bezoek kwam maar nee, wij werden daar neergezet en we konden zoveel eten als we wilden..het was heerlijk. Vanaf toen was er weer niemand die ons vertelde wat we konden doen dus we besloten op een muurtje te gaan slapen...wachtend tot 1 uur. Toen het eenmaal zover was liepen we naar de meditatiehal en daar aangekomen bleek deze hal alleen voor vrouwen te zijn. Wij mannen moesten een paar kilometer de bergen in voor onze meditatiesessie. We besloten aan de klim te beginnen, onderweg werden we gelukkig opgepikt door een songthaew die ons naar boven bracht. Daar aangekomen vonden we een meditatiehal, wederom alleen voor vrouwen. We zijn toen hier wat rond gaan lopen maar we konden het niet vinden, we werden ook nauwelijks geholpen. Het is hier maar slecht georganiseerd. Aangezien de meditatiesessie ondertussen wel bijna afgelopen zou zijn besloten we een liftje te scoren terug naar de grote weg. Daar stapten we wederom in de lokale songthaew die ons terug naar het guesthouse bracht. Terwijl we daar zaten te chillen leerden we Diego uit Argentinië kennen, een hele relaxe gast. We hadden allemaal echt honger en we besloten maar weer bij grandfather and grandmother te gaan eten. Hierna zijn we met zijn alle naar de grote pagoda boven op de berg gelopen waar we een fantastische zonsondergang gezien hebben. Hierna bezochten we een lokale markt, het was geweldig. Er werd muziek gedraaid en we dansten over de markt, de lokale mensen...die niet aan blanken gewent zijn hier vonden het geweldig. Iedereen zwaait en lacht naar je, ze komen praten en de kinderen komen spelen...echt genieten! Nadat we onszelf hier goed vermaakt hadden liepen we terug naar het guesthouse. Ik ben toen nog even aan mijn blog gaan werken waarna ik lekker te bed ben gegaan. De dag erna na ons beroerde ontbijt zijn we met een paar man naar de markt gegaan om even fatsoenlijk te eten. Roger Tom Diego Stien Margalie en ik wilden vandaag met de motor op pad. Bij ons guesthouse waren de motors verschrikkelijk duur en we moesten meer betalen als we er met 2 personen op wilden. We besloten ergens anders een motor te huren maar dat viel niet mee. Op een gegeven moment zagen we wat motortaxichauffeurs, we spraken hun aan en we maakte ze duidelijk dat we hun motors voor een dag wilde huren. Dan hadden hun een dagje vrij en voor hun doen toch veel verdiend. Na even onderhandelen gingen ze ermee akkoord. Ja dit kan zomaar in Myanmar haha. Om 10:00 kwamen ze netjes 4 motors en 6 helmen afleveren bij ons guesthouse. We zijn toen even gaan tanken om daarna naar de golden rock van Mawlamyine te rijden. Er werd ons verteld dat we de grote brug over moesten en dat het dan 1 lange weg. De brug is zo'n kilometer lang maar we konden hem niet vinden. Eerst waren we verkeerd gereden maar na 25 x vragen hadden we hem dan uiteindelijk gevonden. Na zo'n 20 kilometer rechtdoor gereden te hebben besloten we even een pitstop te maken bij een mooi tempeltje. Daar de weg gevraagt en het bleek dat we te ver doorgereden waren. Teruggereden en we vonden een rots met daar bovenop een pagoda, we besloten hem te beklimmen en eenmaal boven een schitterend uitzicht. Nadat we even gechilld hadden hier zijn we weer naar beneden gegaan, op jacht naar de golden rock. Nadat we ergens wat gedronken hadden en daar de weg hadden gevraagd hadden we hem al vrij snel gevonden. Maar we hadden pech, we mochten de berg niet beklimmen met de motor en het was te laat om naar boven te lopen. De enigste manier om naar boven te gaan is normaal gezien door te lopen of d.m.v. een vrachtwagentje die om de haverklap op en neer rijd. Deze rijd alleen wanneer er minimaal 20 personen omhoog willen maar we waren maar met 6. Ze weigerden te rijden! Dit was de eerste keer dat het me niet is gelukt om te doen waarvoor ik op pad ben gegaan...mission failed. We hebben toen maar een hapje gegeten en daarna zijn we teruggereden naar Mawlamyine. Onderweg zagen we allemaal zandweggetjes met mooie rieten en houten huisjes. We besloten maar eens een kijkje te nemen en dat maakte deze dag tot een geweldige dag. Deze kleine dorpjes, ofja de mensen die er wonen waren niet aan blanke gewend en de reacties waren geweldig. Zwaaien lachen roepen praten en ze vinden het gewoon superleuk. We werden uitgenodigd door een man om naar zijn huis te gaan. Eenmaal binnen kregen we water en beatlenuts (tabaksnoten). Ook stroomde heel het dorp leeg om naar ons te komen kijken, we werden omringd door ik denk wel zon 30-40 mensen haha. Iedereen lachte en probeerde met je te praten, ze probeerden vrouwen aan ons te koppelen enz. Het was een schitterende ervaring. Na een tijdje zijn we gegaan en we reden naar het treinstation in het dorp. Daar kochten we een kaartje om de volgende morgen naar Kyaikhtiyo te gaan. Ja het valt niet uit te spreken noch te schrijven maargoed. In Kyaikhtiyo is de beroemde Golden Rock te bezoeken. Het kaartje kostte 3000 Kyats. Hierna zijn we teruggereden naar ons guesthouse. We hebben toen wat drank gekocht om er een gezellige laatste avond in dit dorp van te maken. We genoten wederom van de zonsondergang en hierna namen we afscheid van de dames. Wij, de mannen besloten voor een massage te gaan. Aangezien het te ver was om te lopen besloten we een lift proberen te scoren. Na een minuutje hadden we er al 1 en we werden in een grote oude Mercedes naar het hotel gebracht waar ze massages aanboden. Het kostte 4 dollar voor een uur. De massage was goed en aangezien we het nodige gedronken hadden zaten we lekker te ouwehoeren daar en hadden we de grootste lol. Hierna hebben we samen nog een pilsje gedronken waarna we al op tijd te bed zijn gegaan. De volgende morgen na het ontbijt zijn we in een songthaew gesprongen die ons naar het treinstation bracht. Na een klein half uurtje wachten begon de reis naar Kyaikhtiyo. De reis duurde zo'n 5 uur. De omgeving was schitterend, mooie natuur en vele kleine huisjes en dorpjes langs het spoor. Volwassenen en kinderen kwamen allemaal naar de trein gerent om naar de mensen in de trein te zwaaien, super bijzonder. Volgens mij was dat voor hun het hoogtepunt van de dag. Maar dit alles was echt simpelweg genieten....het was net een supermooie film....1 van de mooiste reizen die ik tot nu toe gehad heb. Eenmaal in Kyaikhtiyo op het station aangekomen besloten we even te lunchen waarna we in een songthaew sprongen die ons naar het dorpje gebracht. Het eerste guesthouse wat we bekeken was goed en goedkoop. Nadat we ingecheckt hadden zijn we even door het dorpje gelopen. Net als in heel Myanmar zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk en enthousiast om je te zien en te ontmoeten. We waren hier heen gegaan om de golden rock te gaan bekijken dus we liepen naar een stationnetje waar om de haverklap kleine vrachtwagentjes op en neer shuffelen naar de golden rock, een weg van 11 kilometer naar de top van de berg. Het was geen goedkoop ritje maar ja, we deden het toch maar anders waren we voor niets gekomen. Achterin de open bak van de vrachtwagen waren bankjes gemaakt en de vrachtwagentjes reden pas als de bak helemaal stampvol zit. Er passen 40 man achterin de bak. Tom Roger Diego en ik waren de enige blanken. Toen de bak stampvol zat en nadat we eenmaal onderweg waren vergaten we meteen wat de rit gekost had. Het was ongelooflijk vet. Het was meer een achtbaan, een onstabiele truck in de bergen, door alle haarspeldbochtjes....zo vet! Wij vieren deden onze armen in de lucht en begonnen te gillen net als in de achtbaan. Ondanks dat deze reis voor de lokale mensen een soort pelgrimstocht is hadden ze toch de grootste lol met ons. Eenmaal boven aan de top gekomen moesten wij...de toeristen 6 dollar betalen om de golden rock te bezichtigen. Het was een mooie plek....een gigantisch uitzicht over het bergachtige landschap. De golden rock met daarop een pagoda'tje stond op de rand van de afgrond gebouwd, wat wel speciaal was om te zien. Verder was er niet zoveel te doen...tenminste eigelijk niet. De vriendelijkheid en het enthousiasme van de locals...de sfeer die er hangt....de kinderen die met je spelen...het eten wat je gegeven word en gewoon alles maakte deze trip meer dan de moeite waard. We bekeken de zonsondergang die schitterend was en hierna besloten we naar de uitgang te wandelen om daar weer in een vrachtwagentje te stappen. Helaas...de laatste vrachtwagentjes reden om 18:00. Het was nu al 19:00. De weg naar de voet van de berg is maar liefst 11 kilometer lang en het is er pikkedonker. We probeerden overal vervoer te regelen maar tevergeefs. We hadden wel de optie om boven op de berg in een hotelletje te slapen maar aangezien we de dag erna rond 8 uur 's morgens weer verder zouden reizen was dit geen optie. Dan maar te voet...het zou zo'n 3 uur duren vertelden ze ons. Plots zagen we een vrachtwagentje met mensen erin...we lieten hem stoppen en na wat praten mochten we achterin de bak springen. Hij vertelde ons dat hij maar een stukje afdaalde...naar het hotel iets verderop. Maar iets is beter dan niets en we besloten in te stappen. Na 15 minuten afdalen moesten we uitstappen...ze wezen ons de weg en wij begonnen aan een 10 kilometer lange tocht, door de bergen in het pikkedonker. Na zo'n 45 minuten gewandeld en gezongen te hebben kwam er een auto aan, we probeerden hem te stoppen en toen hij ons passeerde zagen we dat het een politieauto was, ze zwaaiden een keer en ze reden door. Aaaa dat kan je niet menen....! We zijn toen maar weer verder gewandeld, gewandeld en verder gewandeld....het schoot maar niet op. Toen zagen we weer lichten aankomen en toen hij eenmaal vlakbij ons was zagen we dat het zo'n vrachtwagentje was...met niemand achter in de bak. Hij reed ons voorbij maar 100 meter verder stopte hij. Nadat we verteld hadden dat we helemaal naar het dorp moesten kregen we een lift. Deze rit duurde nog zo'n 20 minuten en toen arriveerden we in het dorpje. We boden ze een pilsje aan maar dat wilde ze niet. We zijn toen met zijn 4-en een hapje gaan eten, hierna ben ik nog even mijn foto's door gaan sturen en toen zijn we gaan slapen. 'S morgensvroeg bij het hotel wat ontbeten en een busticket geregeld om terug naar Yangon te gaan. Rond half 9 vertrok de bus en 4 uurtjes later arriveerden we bij het busstation in Yangon. Aangezien we om 13:00 afgesproken hadden met onze vriend de monnik Eindaga besloten we in de taxi te springen en om iets na 1 arriveerden we bij de grote liggende Boeddha waar Eindaga netjes op ons stond te wachten. Wij willen deze nacht naar Bagan, een heilige plek richting het noorden van Myanmar. We hadden afgesproken met Eindaga dat hij met ons mee zou gaan. Het was leuk om hem weer te zien...(de vorige keer had Eindaga ons heel Yangon rondgeleid) We hebben deze dag wat tempeltjes bezocht, lekker Indiaas gegeten, bustickets geregeld en wat boodschappen voor de lange nachtreis gedaan. Om 16:00 arriveerde een vriendin van Roger bij Okinawa guesthouse...de plek waar we met haar afgesproken hadden. Haar naam is Caroline..ook uit New York. Eventjes later namen we afscheid van onze Argentijnse vriend Diego omdat wij: Eindaga, Caroline, Roger Tom en ik op de bus moesten stappen die ons naar de grote bus zou brengen. Dit verliep soepel en om 18:45 vertrok onze grote bus naar Bagan. De stoelen waren zo krap, heel weinig tot geen beenruimte en het was ijskoud maar na een lange zware nacht, met heel weinig slaap arriveerden we om 05:00 's morgens in Bagan.