Filipijnen: Manilla tot Baguie

Manilla - San Fernando - Angeles - Baguio - 100th islands - Baguio - Sagada - Bontoc - Baguie (drukdrukdruk)

De Filipijnen, een nieuw land, een andere cultuur en dus een geheel nieuw avontuur! Ik ben enthousiast en kan niet wachten om hieraan te beginnen. Na een paar uurtjes vliegen arriveerde ik dan uiteindelijk op het vliegveld in Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen. Om het land binnen te komen hebben wij Nederlanders een retourticket nodig, die had ik netjes geregeld maar ik was toch een beetje nerveus voor de paspoortcontrole, aangezien mijn vliegticket terug naar Bangkok pas over 2 maanden was en ik had geen visum geregeld voor 2 maanden. Gelukkig was dit totaal geen probleem en kreeg ik vrijwel direct mijn maandje visum en werd me verteld dat ik hem in Manilla maar moest verlengen....Yeahhhh let the adventure begin! Even mijn backpack van de band geplukt en naar de uitgang gelopen. Even wat Php (Peso's) uit de bank geplukt. €1,- = 60 Peso. Daarna op naar de taxi's. Ik had al op internet gelezen dat de kosten naar de wijk Malate ongeveer 200 peso's zou bedragen. Dat feest ging mooi niet door, ze kwamen met een lijstje aan en maakte me duidelijk dat er een vast bedrag van 1300 peso's voor stond. Whatttt?!? Nadat ik ze duidelijk maakte dat ik de prijs wist werd het 1100 en vrijwel direct zakte ze naar 750 peso's. Aangezien ik persé een taxi nodig had deed ik tegen mijn zin een bod van 600 peso's (€10,-). Dit was het maximale wat ik wilde betalen maar ze namen hier geen genoegen mee, ik ben toen maar gewoon aangelopen naar de highway...ik zie nog wel hoe ik in het centrum kom. Onderweg daar naar toe zag ik een Filipijnse man lopen en aangezien ik mijn verhaal kwijt wilde en omdat ik wat info wilde opdoen sprak ik hem aan. Nadat we even gepraat hadden met elkaar bood hij me aan me te brengen. Ja graag!! Hij duwde zijn helm in mijn hand en vertelde me dat hij zo terug kwam. Na 5 minuten wachten kwam hij aangescheurt op zijn motor, met backpack daypack en met mijn veelste lange onhandige vishengel sprong ik achterop. Hij reed met hoge snelheid door de drukte en aangezien ik niet vast kon houden en aangezien ik teveel bagage had was dit niet echt een comfortabel ritje, maar na 40 minuten rijden arriveerden we bij het guesthouse wat ik op internet gevonden had. De man wilde geen geld, hij wilde niks drinken en niks te eten. Nou super bedankt dan maar en nadat ik afscheid had genomen ben ik het guesthouse binnen gegaan waar ik een bed in een dorm genomen had. Nadat ik mijn spullen gedropt had ben ik aan de overkant wat gaan eten en daarna ben ik bij de rooftopbar van het guesthouse wat gaan chillen. Goede zet want hier ontmoette ik meteen een aantal mensen. Deze avond ben ik redelijk op tijd te bed gegaan, goed geslapen en de volgende morgen ben ik de buurt gaan verkennen. Er werd me verteld niet te ver buiten deze wijk te gaan aangezien het er gevaarlijk zou zijn. Ik besloot deze keer maar te luisteren en heb maar een klein blokje rondgelopen. Ik zag de nodige mensen basketbal spelen, dat is niet zo gek want het is de nationale sport van dit land. Verder zag ik de nodige daklozen en iets teveel ronddwalende verdwaalde bardames. Nee dit is niet de plek waar je lang wilt verblijven en nadat ik ergens gegeten had ben ik mijn backpack gaan pakken en ben ik naar het busstation gegaan. Ik wilde eigelijk een taxi pakken maar een Chinees die bij me in de dorm sliep leerde me meteen hoe je in dit land moet reizen. Hij liep met me mee naar de metro, daar aangekomen bleek die gesloten te zijn in verband met holy week (een uitgebreide Pasen) Toen leerde hij me hoe gebruik te maken van een Jeepney. Een jeepney is een grote supergaaf uitziende pickup truck, een grote Thaise songthaew. Dit is het goedkoopste vervoersmiddel in de Filipijnen. Hij hielp me de juiste jeepney naar het busstation te pakken. De rit van 30 minuten kostte me 11 peso..zo goed als niets. Daar aangekomen zag ik al direct dat het enorm, maar dan ook echt enorm druk was. Duizenden mensen die een busticket wilde kopen, misschien wel rijen van een kilometer lang....het was te gek voor woorden. Dit alles had te maken met holy week, iedereen gaat deze tijd van het jaar terug naar de familie...het is een gekkenhuis en nadat ik hier een half uur rondgedoold had besloot ik het op te geven, in de jeepney te stappen om terug naar het guesthouse te gaan. Bij het guesthouse raakte ik in gesprek met een andere backpacker, of eigelijk 6 backers die allemaal hetzelfde probleem hadden. We wilden allemaal naar San Fernando, hier zouden de echte kruisigingen plaatsvinden, een groot bijzonder gebeuren. Dit gebeuren vind in heel de Filipijnen plaats maar de mensen worden maar op 2 plaatsen echt op het kruis genageld. We besloten met 7 man een minivan te huren om ons daarheen te brengen. Dit grapje was niet goedkoop maar dit was de enige mogelijkheid om naar San Fernando te gaan. Nadat we dit alles geregeld hadden hebben we wat gechilld en om 17:30 pikte de minivan ons op bij het guesthouse. Nadat het even duurde voordat we de stad uit waren arriveerde we na een goed uurtje rijden al in San Fernando. Een heel klein dorpje, totaal niet toeristisch en dus zo goed als geen hotel te vinden, op 1 na. En na het bezichtigen hiervan besloten we allemaal dat dit echt te vies voor woorden was, bij het openen van de hoteldeur liepen de kakkerlakken over de muur en over het bed. Ik kijk het totaal niet nauw maar bij het zien van deze kamers draaide mijn maag ook om. 1 jongen van onze groep besloot wat rond te lopen en hij had een hotel gevonden, helaas waren de kamers veelste duur en aangezien ik mijn budget niet meteen naar de filistijnen (lol) wilde helpen besloot ik en de 67 jaar oude Australische Ronnie alle sleutels van de kamers te vragen. Bij 1 kamertje in dit ranzige hotel hadden we een redelijk gevoel, we zagen in elk geval geen kakkerlakken of ander raar ongedierte. We besloten deze maar gewoon te nemen. We dropten onze spulletjes en we zijn toen wat gaan eten en wat rond gaan wandelen. Op een 7-11, wat eetkraampjes en een minuscuul marktje na is er in dit dorpje echt helemaal niks te doen. We zijn deze avond dan ook heel vroeg te bed gegaan, dat was niet zo erg want de volgende dag moesten we er al om half 6 uit. Even snel gedoucht en een bak koffie bij de 7-11 gehaald. Daarna naar het "festival" gewandeld. Onderweg zagen we een heleboel mensen bij de kerk, we besloten ook naar binnen te gaan en we zagen dat ze de kruizen (voor de kruisingen) aan het zegenen waren. Dit duurde ongeveer een uurtje. Hierna dachten we dat het echte werk begon maar helaas, na de nodige info opgedaan te hebben bleek dat pas om 11:00 te beginnen. Aangezien een lokaal, of zelfs normaal restaurantje in de Filipijnen niet te vinden is zijn we bij de Mac Donalds naar binnen gegaan waar we koffie hebben zitten drinken en zelfs hebben zitten ontbijten....( stel je voor ) Rond 10:00 besloten we in een tricycle te springen, een fiets met een zijspan. Hij bracht ons voor een klein bedrag naar de plaats waar de kruisigingen zouden plaatsvinden
Daar aangekomen lopen we het terrein op en meteen kom ik mijn maat Erik tegen, ongelooflijk!! Ik wist dat Erik hier was maar dat we elkaar meteen tegen het lijf zouden lopen had ik nooit verwacht. Aangezien het een paar maanden geleden was dat ik hem gezien had zijn we ergens wat gaan drinken om het nodige bij te praten. Ondertussen zagen we dat het ritueel begon, mannen met gezichtsbedekkende doeken liepen overal rond, ze hadden een soort zweep in de hand met stokken aan beide uiteindes...ze sloegen zichzelf continu, ze bloedde flink en het bloed spetterde door de straten, op auto's toeschouwers en op de straat was overal bloed te vinden. Het was te gek voor woorden maar het was hartstikke echt, ik stond er met mijn neus bovenop en de wonden waren heel duidelijk te zien...echt ongelooflijk! Rond 12 begon de kruisiging. Werkelijk duizenden mensen zijn hier op af gekomen, maar een handje vol toeristen. Het gebeuren speelt zich af op een open veld en het is er heet, bloed en bloedheet :-) ! De lokale waren er op voorbereid en hebben allemaal een paraplu bij. We zagen Jezus met een groot kuis sjouwen, onderweg naar de top van de heuvel. Hij werd gevolgd door een groep mensen die op gladiatoren leken. Wij hadden een mooi plekje weten te bemachtigen maar door de honderden paraplu's konden we nog niet veel zien. Na een heel ritueel begon de kruisingen, alle mensen deden netjes de paraplu's naar beneden zodat iedereen het kon zien. Op dat moment verdween de bloedhete zon achter de enige wolk die er te vinden was en het werd meteen veel koeler..dit was wel heeeeel toevallig ?!?! De kruisiging begon en het was na zo'n 20 minuutjes gebeurd. Wat een zeer bijzondere gebeurtenis en wat speciaal om hierbij aanwezig te zijn. Hierna verliet iedereen het terrein en net als duizenden andere mensen liepen we naar de hoofdstraat. Hier heb ik afscheid genomen van Erik, het is jammer dat ik hem maar zo kort heb kunnen zien maar zo ging het nu eenmaal. Ik ben samen met Ronnie mijn backpack op gaan halen bij het hotel en daarna zijn we in een Jeepney gestapt die ons voor 25 Peso's naar de 10 kilometer verderliggende stad Angeles bracht. Deze stad is te vergelijken met Pattaya in Thailand, de grootste red light district van het land. Hoezo van het ene uiterste naar het andere. Nu zal er in Angeles ook wel met zweepjes geslagen worden maar dat is een ander verhaal. Nadat Ronnie en ik hier even rondgewandeld hadden konden we geen goedkoper hotel vinden dan 800 peso per nacht...duur! Nu wist ik al dat de accommodatie hier duurder zou zijn dus ik had er wel vrede mee. Nadat we 's avonds wat gegeten hadden en nadat we wat rondgewandeld hadden zijn we in een rustig barretje wat gaan drinken waarna we al vroeg te bed zijn gegaan. Al die dames, leuk om te zien maar ze willen alleen maar geld dus ik had heen behoefte om de nightclubs te bezoeken. De volgende morgen heb ik uitgecheckt, afscheid van Ronnie genomen en ben ik naar het busstation gelopen. Die bleek wel 30 minuten lopen te zijn maar daar word je hard van. Eenmaal daar aangekomen vertrok de bus naar Baguio meteen. Een kaartje gekocht voor 300 peso's en ingestapt. Vrijwel meteen raakte ik in contact met Mohamed, een 24 jarige Fransman. Het klikte direct en we hebben flink zitten buurten. Hij is overigens net aangekomen in Filipijnen...echt een paar uurtjes geleden. Hij had een kamer in Baguio geboekt en hij vroeg of ik met hem meewilde, ja graag! Baguio is een stad in de bergen met meer dan 1 miljoen inwoners. De rit door de bergen was erg mooi en toen we de grote stad in de bergen zagen aankomen was dit een geweldig gezicht. Eenmaal in Baguio gearriveerd in de taxi gestapt die ons naar het hotel bracht. We kwamen uit bij een schitterend hotel, op de rand van de klif. Geweldig uitzicht...pffffffffffffffff! Mohamed wilde niet hebben dat ik dan ook maar 1 peso betaalde....ideaal :-P Nadat we onze spullen gedropt hadden zijn we naar het beroemde Mines Viewpoint gelopen, adembenemend! Verder zijn we in een geweldig deel van de stad terecht gekomen, geen enkele witte toerist!! Echt supergaaf, de Filipijnse mensen zijn overigens stuk voor stuk zo vriendelijk en lief! En het allerleukste is nog dat ze bijna allemaal heel goed Engels spreken, dat is te gaaf! Je komt zo echt veel meer te weten en het is zo honderdduizend keer leuker om met de locals om te gaan, ja dit is backpacken op zijn best! Deze avond zijn we lekker gaan eten en zijn we voor een massage gegaan, de massage kostte €4,- en hij was ongelooflijk goed...ja genieten! Aangezien er hier 's avonds niks te doen is zijn we redelijk op tijd te bed gegaan. De volgende morgen na ons gratis ontbijt zijn we in de jeepney gesprongen die ons voor 11 peso naar het busstation bracht. Mohamed en ik hadden besloten om samen naar de 100 islands te gaan. Eenmaal bij het busstation gearriveerd werd ons verteld snel in te stappen want de bus vertrok direct. De reis naar Dagupan duurde zo'n 2,5 uur en daar moesten we over stappen in de bus die naar Sta. Cruz ging. We wisten dat we er in Alaminos uit moesten stappen maar zonder er verder bij na te denken kochten we het kaartje voor naar het eindtstation, gelukkig is het reizen hier goedkoop en de tegenvaller van €1,- was dan ook wel te overleven. Na zo'n 1,5 uur rijden arriveerden we in Alaminos. Daar stonden al menig tricycle chauffeurs te wachten die je reis naar the 100 islands wilde regelen. Van te voren hadden we al flink op internet gezocht naar hotels op de eilanden maar die waren merkwaardig genoeg niet te vinden. Ik had er op dit moment geen flauw benul van dat de eilanden zo goed als onbewoond zijn. Nadat we flink onderhandeld hadden met een man kwamen we tot een akkoord. Voor €20,- per persoon hadden Mohammed en ik een tent gehuurd, vervoer naar de boot geregeld en een complete boottocht. Inclusief overnachting is dit in de Filipijnen goedkoop. Nadat we in de tricycle gestapt waren bezochten we als eerste een lokale markt, waar we vis groente rijst en water insloegen. Hierna haalden we een tent op ergens en brachten ze ons naar ons bootje. Een heel klein bootje waar je maar net met zijn 3-en in kon zitten. Ze gaven ons nog wat pannen mee, we gooiden onze bagage in de boot en we vertrokken naar de eilanden. De tocht begon over een stuk rivier, rondom ons allemaal mangrove. Na zo'n 10 minuten arriveerden we op de zee, de zee was wild en ons bootje had het niet makkelijk. Na zo'n half uur op zee arriveerden we bij de vele eilanden, het zag er bijzonder uit. Na een tijdje arriveerden we bij Governor Island, vanwaar je het beste viewpoint hebt over de 100 islands. We meerden aan, we beklommen de "berg" om naar het viewpoint te wandelen, wow wat een magistraal uitzicht, schitterend!! We konden op dit eiland onze tent opzetten maar daar moesten we weer extra voor betalen dus we spraken af dat hij ons maar op een onbewoond eilandje af moest gooien, hij wist wel een plek. Nadat we de nodige foto's en video's gemaakt hadden zijn we snel in ons bootje gesprongen die ons op Papa island dropte. Een klein eilandje met een klein strandje en een rots met wat struiken erop, that's it! Aangezien we niet veel tijd hadden voordat de zon onderging hielp onze gids nog even met hout sprokkelen waarna hij het eiland verliet en naar huis vaarde. Mohamed en ik zette in sneltreinvaart het tentje op waarna we aan het kampvuur begonnen. Aangezien er een flink windje stond leek dit uit te lopen op een ramp maar na 15 a 20 minuten zweten hadden we dan uiteindelijk vuur. Ondertussen wilde ik alvast de groente gaan snijden maar die bleken nog in de boot te liggen....damn geen uien knoflook chili's, hoe krijgen we dit nu op smaak. Ik besloot de ananas te snijden en dit in een pan met rijst en water te doen om dit samen te koken. Terwijl het bijna kookte gooide ik er maar wat garnalen tussendoor, aangezien het zo flauw smaakte. Ook dit werkte niet, maar na het nodige zeewater er tussendoor gegooid te hebben kwam er smaak aan het gerecht. Ondertussen zagen we een schitterende zonsondergang. Vlak voordat het gerecht klaar was pocheerde ik de witvis in diezelfde pan en een paar minuutjes later konden we aan "tafel". Wonder boven wonder was het echt lekker geworden, het smaakte een beetje naar een zoete vispaella...pretty good! Terwijl we werkelijk zaten te smullen legde er een bootje aan met 3 vissers die even op het vaste land wilde staan denk ik. Ze konden niet zo goed Engels maar ze maakte ons duidelijk dat ze vanacht terug kwamen, daar zaten we niet echt op te wachten aangezien we het niet helemaal vertrouwde dus we maakte ze duidelijk dat we dan wel zouden slapen. (Hoe stom kun je zijn) Mohamed vertrouwde het helemaal niet aangezien hij over piraterij gehoord had. Rond een uur of 8 was het pikkedonker, we hadden niet genoeg hout voor het vuur dus daar zaten we dan...op een mini-eiland. We probeerden maar te slapen maar het tentje was superklein en het was er stikbenauwd. We zijn toen maar een beetje buiten rond gaan hangen, wat sterke verhalen verteld tegen elkaar en al snel was het een uur of 11 waarna we zijn gaan slapen. Om 1 uur 's nachts raakte de Fransman in paniek, er komt een boot aan er komt een boot aan....waaaaa. Hij pakte het grote mes (die we gekregen hadden om de ananas te snijden) en we besloten uit de tent te gaan. Het waren dezelfde vissers als een paar uur geleden, die heel trots hun vangst kwamen showen. Ze boden ons hun grootste vis aan, aangezien we nog veel eten hadden besloten we ze daarvoor vriendelijk te bedanken. Ook hadden ze een gigantische octopus gevangen waar we natuurlijk mee op de foto zijn gegaan, echt vet! Nadat ze ons een kwartiertje gezelschap hadden gehouden vertrokken ze weer. Wij zijn toen gaan slapen en rond 7 uur werden we wakker. Als ontbijt hadden we de resten van de vispaella, op de garnalen na smaakte het eten niet meer. We ruimde het tentje op, pakte onze spullen en rond half 8 arriveerde ons bootje op Papa island. Even de spulletjes ingeladen en we begonnen aan onze rondvaarttocht. Al eerste bezochten we een eilandje met een mooie grot, je kon vanaf een paar meter hoog in de grot met water springen, kicken! Daarna zwommen we terug naar de boot om nog diverse eilanden te bezoeken! De eilanden zijn erg mooi en het uitzicht is keer op keer geweldig. Een heel bijzonder eiland was Bat Island, een klein eilandje vol met bomen die bomvol met vleermuizen hing...echt supervet. Verder hebben zijn we deze dag nog gaan snorkelen, ook dit was een geweldige ervaring. We zagen gigantische clams, een soort van hele grote schelpen en wanneer je daarnaar toe zwom bewogen ze helemaal...heel gaaf. Verder snorkelden we nog met een hele grote groep grote pipefish wat ook erg kicken was. Nog wat gekke foto's gemaakt met de beelden van de zeemeerminnen en nog flink gefundived bij een redelijk hoge steiger. Rond de middag zat ons 100 islands avontuur erop en werden we teruggebracht naar een aanlegsteiger waar we in een tricycle sprongen die ons terug bracht naar het busstation. Nadat we een hapje gegeten hadden stapten we in de bus naar Baguio. Hier besloten we nog een nachtje te blijven waarna we 's morgensvroeg in de bus stapten naar Sagada. Deze reis was werkelijk adembenemd. Een mooie slingerweg door de bergen met keer op keer een magistraal uitzicht, ik denk dat het 1 van de mooiste dingen is die ik tijdens mijn reis gezien heb, werkelijk geweldig!! Naast het geweldig uitzicht heb ik deze reis gezellig met de locals zitten kletsen, dit is misschien wel het mooiste van dit land. Zo goed als alle locals spreken super goed Engels, waardoor je closer met hun bent en waardoor je ook nog eens heel veel leert van hun cultuur. Eenmaal aangekomen in Sagada vonden we al snel een heel klein goed en goedkoop guesthouse, de eigenaresse was zo lief en we hadden echt het gevoel alsof we thuis waren. In het dorpje Sagada is verder niet veel te beleven, alleen een paar veel te dure restaurantjes en 1 barretje waar niemand te vinden is! Het is een soort spookstadje. In de buurt zijn wel verschillende dingen te doen, aangezien het in de bergen is kun je hier een x aantal grotten en watervallen gaan bezichtigen. Maar waar dit dorpje vooral bekend om staat zijn the hanging coffins...grafkisten die tegen de cliff aanhangen, het is een plaatselijke traditie. Voor de dag erna besloten we een trip te boeken om de coffins te gaan bekijken en daarna the cave connection te doen...grotten bezoeken. Nu was ik eerlijk gezegd niet heel enthousiast omdat ik al fantastische grotten gezien had maargoed, volgens het informatiebureautje daar bleek het wel iets bijzonders te zijn. Om 09:00 begon onze toer. Nadat we zo'n 15 minuten gelopen hadden kwamen uit bij een berg waar al een x aantal doodskisten hingen, we zagen botten en schedels op een doodskist liggen wat wel bijzonder was. Na nog een stuk gewandeld te hebben kwamen we uit bij de grot. Waar ik een grot verwachtte die van binnen helemaal verlicht was bleek deze grot pikkedonker te zijn. Onze gids had een olielamp bij en daar moesten we het mee doen. De grot was bij langer na niet de mooiste die ik gezien had maar wel de meest spectaculaire. Deze 3 uur durende tocht door de grotten was te gek voor woorden, we kropen door de kleinste gaten, moesten door het water, het was slipperig en we moesten echt opletten dat we niet in vreselijke diepen gaten vielen....de gids zei vooraf al dat het beter was om vies te worden dan om te vallen maar dat hij dat zo letterlijk bedoelde had ik niet door, het was een geweldig avontuur. Helemaal doorweekt en smerig kwamen we bij de uitgang van de grot, het plaatje waarmee we beloond waren is te mooi om te beschrijven, hoge bergen met in het dal felgroene rijstvelden, schitterend! Hierna moesten we nog zo'n 40 minuten terug wandelen naar het dorp. Ik heb me deze dag alweer helemaal dood gelachen met Mohamed, die gast is zo grappig. Bij elk obstakel scheet hij in zijn broek en dan kwamen we niet meer bij, maar hij flikte het hem elke keer....respect! Nadat we terug in het dorp waren zijn we even gaan douchen, wat gechilld en een hapje gaan eten. Aangezien hier verder echt niks te doen is hebben we deze dag niks meer gedaan. De dag erna besloten we na het ontbijt naar de kapper te gaan. De kapper was een vriendelijke gast en hij had zijn werk goed gedaan, maar dat mag ook wel voor €1,30. Het leukste was nog dat hij ons uitnodigde om mee naar de bruiloft van zijn neef te gaan. Natuurlijk gingen we hiermee akkoord en om 1 uur vertrokken we met de Jeepney naar het dorpje Bontoc, een supermooi authentiek plaatsje. We vonden een mooi hotelletje en we gingen een hapje eten. Daarna brak de hel los, regen noemde de locals het, in Nederland zou het luchtalarm afgaan. Een local nam ons mee naar een vaag cafe/buurthuis waar we verder heel de dag hebben zitten poolen. 'S avonds nog een hapje gegeten en daarna vroeg te bed gegaan. De dag erna na het ontbijt kwam de kapper Edward en zijn vriendje Fee ons ophalen (ja het was me een stelletje... Fee droeg felrode lipstick rose nagellak en hij liep ook zeer charmant) Desalniettemin supervriendelijk menen. Maargoed als eerste bezochten we de mis in de kerk, echt heel bijzonder. De pastoor die niet zingen kon zong erop los...het was hilarisch, en dat vond iedereen in de kerk! De mis was in het Engels dus het was gemakkelijk te volgen. Toen de mis bijna afgelopen was besloten we naar buiten te gaan om een lekker kokosnootje leeg te drinken en hierna...'s morgensvroeg werd de rijstwijn al van stal gehaald....man o man! Verder werd er deze dag vooral heel veel traditioneel gedanst en we konden het natuurlijk niet laten om ook een gong te pakken en aan de dans mee te doen, ja we hadden echt veel lol. Verder werd er gigantisch veel gedronken, een x aantal soorten goede whisky's en rijstwijn, bier was er niet. Verder hebben we nog genoten van een heerlijk buffet en natuurlijk van de bruidstaart. Rond een uur of 7 besloten we dat het voor ons genoeg was geweest en we zijn toen naar een karaokebar gegaan waar we tot middernacht ons zelf flink uitgeleefd hadden. De dag erna, 26 april zijn we rond een uur of 11 in de Jeepney gesprongen om 1 van de 10 wereldwonderen te gaan bezoeken, het stadje Banaue, bekend om zijn rijstterrassen. Edward...de kapper was daar nog nooit geweest en hij besloot met ons mee te gaan. Na 2 uurtjes rijden arriveerden we in Banaue, we leerden in de jeepney nog een paar andere backpackers kennen. Volgens mij voelde Edward zich toen niet echt op zijn gemak en nadat we gearriveerd waren in Banaue besloot hij meteen in de bus te springen om heel de weg weer terug te gaan, merkwaardig. Na 5 minuutjes lopen hadden we al een goed guesthouse gevonden, ofja dat dachten we. De kamer was oke maar ze moesten voor alles geld hebben. Extra geld voor een hete douch, voor een handdoek en zelfs voor het opladen van je telefoon...grrr.....! Ach ja we hadden in ieder geval een plek om te slapen. Ik deel mijn kamer met een Japanner, 2 Amerikanen en Mohamed. Die Japanner heb ik verder niet veel gezien. De Amerikaanse tweeling genaamd Omer en Bilal, Mohamed en ik besloten een minivan te huren om naar Batal te gaan, hier liggen de beroemde rijstvelden. Trouwens alle 3 mijn reismaatjes nu zijn Moslim, ze eten alleen Halal en drinken geen alcohol! Haha echt dit maakt het niet drinken wel heel gemakkelijk voor me :-) Ideaal!! Maargoed, nadat we 40 minuten gereden hadden naar Batal werden we gedropt boven op de berg. Vanuit daar moesten we een uur best stijl afdalen naar de rijstterrassen, wederom schitterend uitzicht maar eenmaal bij de hotspot aangekomen waren we teleurgesteld. Ja het uitzicht met het rijstveld, omgeven door hoge spitsen bergen was schitterend maar we hadden het allemaal vele malen groter voorgesteld. Ja te hoge verwachtingen en het verwend zijn doet je af en toe de das om....desalniettemin was het een schitterend plaatje! Maar het kwam nog niet in de buurt van de rijstterrassen in Sapa..Vietnam. Hierna moesten we weer helemaal terug naar boven klimmen en ik kan je zeggen dat dit trektochtje echt niet voor watjes is! Eenmaal boven weer op adem gekomen, en nadat we uitgezweet waren zijn we door de minivan weer terug naar ons hotel gebracht. Even lekker gedoucht en een hapje gegeten. Verder begint deze avond het 4-daagse Banaue Cultural festival, wat maar eens in de 3 jaar gehouden word. Deze avond was er een songtest voor de kinderen...ze droegen klederdracht en sommige zongen best goed...maar verder viel het tegen en dus zijn we maar op tijd te bed gegaan. De dag erna om 8 uur 's morgens begon het echte werk. Werkelijk honderden mensen in klederdracht, een stuk of 10 verschillende hilltribes die allemaal hun traditionele dans met hun eigen rituelen kwamen showen. Dit ging door tot een uur of 1 waarna de houten scooter race begon, dit was hilarisch. Mannen in klederdracht op zelf gemaakte houten scooters die de berg afknalden...ja dat was humor en zeer bijzonder om te zien. Hierna werden er workshops gehouden, je kon zien hoe ze werktuigen van rotsblokken maakten, hoe ze rieten matten maakte, hoe ze kleden weefden en hoe de bronssmid te werk ging...interessant. Hierna zijn we onze spullen gaan pakken en zijn we naar de bushalte gelopen aangezien om 19:00 onze bus vertrekt, ja mijn avontuur in de bergen zit erop, terug naar Manilla!