Phnom Penh

Eenmaal in het minibusje van Ang ta Saom waren we op weg naar de hoofdstad van Cambodia, Phnom Penh. De 2,5 uur durende reis verliep zeer soepel. Nadat we midden in de grote stad gedropt werden probeerden we ons te oriënteren. Aangezien er de nodige tuktukchauffeurs met plattegronden aanwezig waren lukte dit redelijk. Maar aangezien het een echte grote stad is en omdat we niet precies wisten waar we heen moesten zijn we toch maar in een tuktuk gesprongen, hij bracht ons namelijk voor 1 dollar (€0,75) per persoon naar onze plek van bestemming. Daar aangekomen en nadat we informatie hadden op gedaan over hoeveel de kamers waren besloten we dat het te duur was en daarom even verder te kijken. 200 meter verder vonden we er 1 die ons voor een nette prijs een 2 persoonskamer aanbood. Nadat we daar nog wat van afgepingeld kregen besloten we hier in te checken. We betaalden 4 dollar pp en dat is voor een eigen kamer met je eigen badkamer in de grote stad een hele goede prijs. Nadat we onze spullen gedropt hadden zijn we even rond gaan lopen om de omgeving te verkennen. Het is een hele drukke maar echt Aziatische stad, ook zitten we vlakbij de grote rivier waar je lekker (in verhouding tot de rest van de stad) even op een bankje tot rust kunt komen. Vlak voor het avondeten kwamen we erachter dat in een guesthouse vlakbij ons guesthouse 2 vrienden (Robert en Anna) van ons sliepen. We zijn daarheen gegaan en hebben gezellig bij de rooftopbar gechilld en bijgekletst. Daarna zijn we samen met Renee's huisgenootje uit Amsterdam, die zich op dit moment ook in Phnom Penh bevind wat gaan eten en drinken. Rond een uur of 23:00 zijn we lekker te bed gegaan. Diezelfde avond besloten we de volgende morgen rond 09:00 samen met Robert en Anna afgesproken om naar het Tuol Sleng museum te gaan en daarna de Killing Field te bezoeken.

Even de nodige informatie:

De Killing Fields bij Phnom Penh
De recente geschiedenis van Cambodja is er een van tragedie. In 1975 kwam de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, aan de macht door een coup te plegen.

Eerst waren de Cambodjanen blij met de nieuwe machthebbers, want ze maakten een einde aan de periode van vijf jaar oorlog met Vietnam. De blijdschap was echter snel voorbij, toen bleek dat het regime nogal wreed was. Stedelingen werden verbannen naar het platteland en moesten van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op het land werken. Ze kregen bijna niets te eten. Artsen, leraren, ministers en andere intellectuelen werden opgepakt. Evenals mensen die ervan verdacht werden tegen het Rode Khmer regime te zijn. Van 1975 tot 1979 heeft de Rode Khmer ongeveer één vijfde deel van de bevolking van het land geëxecuteerd en begraven in massagraven. Veel van de resten zijn opgegraven en liggen nu verzameld in een stoepa, als een soort herdenkingsmonument, ook wel de Killing Fields genoemd.

Het nabij gelegen Tuol Sleng Museum (s-21) was vroeger een school, die tijdens het bewind van Pol Pot als gevangenis diende. Het instituut ontwikkelde zich als één van de grootste centra voor mishandeling en foltering van 'verraders' tijdens het bewind van de Rode Khmer. Vanaf de weg is al te zien dat dit een gevangenis is geweest. Grote rollen prikkeldraad hangen over de buitenmuren en een galg staat midden op het terrein. Aan de hand van foto's en tekeningen worden de gruweldaden van de Rode Khmer zichtbaar. Ook zijn hier de bedden waar de gevangenen op lagen en de martelwerktuigen nog te bezichtigen.

Het Rode Khmer regime van Pol Pot staat te boek als één van de misdadigste ooit. Twee miljoen mensen vonden in vier jaar de dood. De executieplekken, de Killing Fields, zijn nu monumenten.

Mocht je hier meer over weten dan kun je natuurlijk het nodige op internet opzoeken, ook zijn er boeken over en is er een film van gemaakt: The Killing Field.

Mijn ervaring is waarschijnlijk net zoals bij de meeste mensen, in 1 woord bizar.
Nadat we het museum, (de oude school, een gevangenis en martelplaats) bezichtigd hadden liepen we daar tegen 1 van de maar 7 overlevende van deze plek aan. Hij is nu 84 jaar oud, heeft een boek geschreven en die was hij nu aan het promoten. Bijzonder..Daarna zijn we in de Tuktuk gestapt en toen zijn we een x aantal kilometer de grote stad uitgereden, naar de executieplek, the killing field. We hebben zo ongeveer dezelfde weg afgelegd als die mensen in die tijd ook afgelegd hebben...bijzonder. Eenmaal aangekomen daar en na het betalen van een laag entreebedrag kregen we ook een audioguide, zelfs in het Nederlands. Stap voor stap werd ons alles haarfijn uitgelegd, we hoorden precies wat zich op elke plek zich afspeelde en hoe er te werk werd gegaan. We hoorden verhalen van mensen die het meegemaakt hadden waarna we naar speciaal voor dit geschreven klassieke muziek luisterden. Ik ga verder geen details vertellen. Maar alles maakte deze ervaring heel erg heftig en super indrukwekkend.

Nadat we weer terug in Phnom Penh waren aangekomen deelden we onze ervaringen. Hierna zijn we ons even gaan opfrissen en daarna zijn we met zijn 4e een paar kilometer gaan wandelen om naar een guesthouse/bar te gaan waar Renees vriendin haar laatste avond in Phnom Penh zou doorbrengen. Hier werd tot een bepaalde tijd gratis bier geschonken, om klanten te lokken. Het is wel een beetje raar om na zo'n dag het "normale" leventje weer op te pakken, maar het is nu eenmaal niet anders. Nadat we wel een uur gewandeld hadden en 10 x de weg hadden gevraagd waren we dan uiteindelijk bij de bar aangekomen, shit....echt net 7 minuten te laat voor het gratis bier. Maargoed...het eerste ijskoude biertje kregen we, omdat we er zo hard voor gewerkt hadden toch nog voor de halve prijs. Hierna hebben we gezellig gegeten en gedronken. Rond middernacht een tuktuk terug naar "onze" kant van de stad gepakt en ons af laten zetten vlakbij een nachtclub. Hier hebben we tot in de late uurtjes nog lekker gefeest, heerlijk tussen de locals. Na een overheerlijk broodje kebab (ik eet ALTIJD Asian food maar ik smachtte ernaar) zijn we teruggelopen naar het guesthouse en lekker gaan slapen. Wat een dag. De dag erna moesten Robert en ik eraan geloven, aangezien er 2 vrouwen met ons meereizen hadden we besloten vandaag te gaan shoppen, megawalls, Central
Market, the Russian Market, Lokale marktjes en zelfs kledingwinkels. Gelukkig houd ik van de marktjes en de megawalls dus ik vermaakte me prima. Maar na een x aantal kledingwinkels had ik het helemaal gehad, gelukkig maakte het zitten in de airco het gebeuren nog wat draaglijker. Als avondeten gingen de dames een kroketje eten, hier zit namelijk de enigste plek in Cambodia waar dat kan en ze konden het niet laten, ik wachtte nog even en heb daarna lekker een bord noodles weggeslurpt. Hierna zijn Robert en ik naar een organisatie gewandeld genaamd C.H.O.I.C.E. Het is een goed doel, die zich inzet voor de allerarmste. Robert had een kaartje van iemand gekregen en was geïnteresseerd geraakt, net als ik. Helaas was dit kantoortje gesloten. Wel werd ons door de buren verteld dat we de volgende dag rond half 9 9 uur daar gewoon heen konden komen en dat we dan waarschijnlijk Ross, diegene die het opgericht heeft misschien wel zouden ontmoeten. We baalden een beetje aangezien we graag een steentje wilde bijdragen. Aangezien we over 2 dagen met zijn 4en naar Vietnam gaan moesten we echt de dag erna vrijwilligerswerk daar doen en het was wel een beetje erg last minute en dus hadden we wel door dat het waarschijnlijk niet zo makkelijk zou gaan. Maargoed we gaan het gewoon morgenvroeg nog een x proberen, wie weet. 'S avonds hebben we gezellig met zijn alle aan de riverside gezeten, op straat cultuur gesnoven onder het genot van een fles gin en ananassap die we 's middags al gekocht hadden. Toen we de fles ophadden zijn we met Renee meegelopen naar ons guesthouse, ze ging te bed. Robert Anna en ik hebben daarna nog een x aantal uurtjes bij ons beneden in het guesthouse gezeten....gewoon in een soort scootergarage haha, maar pfff ik was zo scheel ik kon geen bier meer wegkrijgen haha maar ook dat heb ik overleefd. Daarna als een os geslapen totdat de wekker ging. We hadden al vroeg in de morgen afgesproken om bij een heel luxe restaurant te gaan lunchen. Het was een nieuw restaurant en als je voor 08:30 daar kwam eten was al het eten en drinken voor de helft afgeprijsd. Heerlijk gegeten en daarna naar CHOICE gelopen. Gelukkig zat Ross, de oprichter daar koffie te drinken en raakten we met hem aan de praat. Hij vertelde ons over de organisatie en vertelde ons dat we mee konden vandaag. Deze organisatie helpt de hele arme (en Cambodia is een echt arm land) Ze brengen schoon water naar een aantal dorpjes, geven en zorgen voor medische hulp, ze bouwen schooltjes en creëren een toekomst voor die mensen. We hadden geluk dat we de enigste 4 vrijwilligers (op de vaste na) waren en we pasten nog precies bij hun in het busie. Na een uur rijden kwamen we aan bij hun basis. Ze hadden een schooltje gebouwd daar, een tandartsenpraktrijk en een bedrijfje waar ze voor een paar scholen de nodige kleren maakte. Nadat we hier een rondleiding gehad hadden en terwijl de watertank van de pickup vol aan het lopen was gingen wij met de kinderen aan de slag. We hielpen mee in de groentetuin en we hielpen mee de kindjes te leren schrijven. Ik kan niet duidelijk maken hoe leuk en indrukwekkend dit alles is. Nadat we hier een tijdje mee bezig waren was het tijd om 1 klein dorpje van schoon water te voorzien. We sprongen achterin de pickup, samen met heel veel kleine kindjes die de pickup tegelijkertijd ook als schoolbus gebruikten. Daar zit je dan...geweldig. Toen alle kindjes eruit waren zijn we naar het einde van het dorpje gereden. Het ziet er uit als 1 lange hele smalle zandweg met aan beide kanten van de weg allemaal houten krotjes..gammele huisjes. Om deze weg heen bevinden zich alleen maar rijstvelden. Die helaas niet van de dorpbewoners zijn. Deze mensen hebben niks, geen schoon water, geen winkels, geen apotheek gewoon helemaal geen levensvoorzieningen. Deze organisatie is nog redelijk klein en het kan op dit moment 2 dorpjes van schoon water voorzien. Wordt dit werk niet gedaan dan wassen en leven de mensen van vies water, allemaal sterven ze veelste jong en ze de krijgen verschrikkelijke ziektes. Het is gewoon een andere wereld, maar wel de onze. Zo zag ik een bloedmooie meid van mijn leeftijd, maar ze was helemaal vies van het zand, haar kleren waren slordig kapot en ook vies..helemaal onverzorgd maar bloedmooi....ze leven hier gewoon zonder enige vorm van levensvoorzieningen...Snap je wat ik wil zeggen of kun je je dit voorstellen??!?? Verder met het verhaal, toen wij met de pickup aankwamen kwamen alle dorpbewoners met lege jerrycans aan en dan kregen ze schoon water van ons. Je kunt het zien als het tegenovergestelde van vuilnis ophalen. Het enigste wat de mensen moeten doen is hun jerrycans schoonhouden, anders krijgen ze geen schoon water. Dit werd dan ook netjes gedaan, op 1 gevalletje na. Ook woont er in dit dorp een jonge moeder met een blind kindje. Dat kindje heeft meerdere gebreken en dat komt omdat de moeder ziek was. Heel zielig.. Het kindje is 4 jaar oud, voelt zich niet goed op school en dat terwijl alle kindjes en mensen zo liefdevol met hem omgaan. Het mannetje weet gewoon niet wat er gebeurt allemaal. Hij houd enorm van geluid en nu had de organisatie bedacht hem deze avond samen met de moeder mee naar de grote stad te nemen. Ze gaan hem muziek leren maken, in ieder geval kijken hoe hij reageert. Dit alles doen ze zodat hopelijk deze jongen later wat geld kan verdienen en dat hij een betere toekomst tegemoet gaat. En zo doet deze organisatie veel van dit soort dingen voor de mensen. Ze doen echt enorm goed werk. Nadat de mensen hun schoon water hadden gekregen zijn we terug naar de basis gegaan. We hadden Khmer food gegeten en heel leuk met de kinderen gespeeld, lummelen een beetje voetballen....zo leuk. Toen de tank van de pickup weer met water gevuld was zijn we naar het 2e dorpje gegaan. Het was een heel klein dorpje, nog armer en nog slechtere leefomstandigheden dan het dorpje ervoor...ze leefden in hutjes op het water, het smerigste water wat je maar kan bedenken...bah. We hebben hier niet meegeholpen met de jerrycans maar we kregen een rondleiding...echt te midden van een plek die je je niet kunt voorstellen. Dit was zo speciaal...bijzonder...indrukwekkend. Ook dit valt niet met woorden te beschrijven. Na dat deze feiten op ons netvlies waren gedrukt, nadat we heel veel gezien en geleerd hadden kwam ook aan deze dag een einde. We stapten in het minibusje die al klaar stond om ons naar Phnom Penh te brengen. Eenmaal daar gearriveerd, de organisatie bedankt en het allerbeste gewenst. Hierna besloten we samen even een kopje koffie te gaan drinken...even bijkomen van dit alles. Onderweg zag ik het nieuwe Ajax shirtje hangen, niet van echt te onderscheiden en aangezien ik opzoek was naar een extra shirtje was ik nieuwsgierig en vroeg naar de prijs, 5 dollar zegt het vrouwtje, dat is €3,75 en het bleek ook nog inclusief broekje. Dat was ongelooflijk goedkoop, ik kon het met mijn verstand niet bij. Het tenue paste precies en nadat ik klaar was met proberen af te pingelen ( wat me dus gewoon niet lukte...logisch) kocht ik hem dan ook, yeahhh superblij. Daarna zijn we dus lekker koffie gaan drinken en samen op een marktje wat gaan eten. Hierna bij de rooftopbar gechilld, beetje in een relaxe stoel gehangen met een kokosnootje, je kent het wel :-)
Yeah morgenvroeg naar Saigon, Ho Chi Minh City in Vietnam, i'm so excited. Maar niet voordat ik nog 1 ding gedaan had in Cambodia...de traditionele Khmer massage. Ik wil namelijk van ieder land hun massage proberen. Dus rond 21:00 zijn Robert en ik met zijn 2e naar een massagesalon gelopen. Een hele nette professionele salon, wat aan de prijs maargoed...het zag er zo netjes uit en het personeel was zo aardig. Ze vroegen of we het erg vonden dat 1 van ons een jongen kreeg als masseur en de ander een meisje. Nouja liever een meisje zeiden we beide maar aangezien er geen keus was lieten we aan het lot over wie wat kreeg. Nadat we speciale kleren gekregen en aangedaan hadden begon de massage. Ik kreeg het meisje, ik blij... Totdat ze begon te masseren, zo slap en er zat niet veel in. Ik was wel een beetje jaloers op Robert. Gelukkig veranderde het best snel en kreeg ik toch verrassend genoeg een hele fijne massage, hoe ze mijn armen masseerde was geweldig. Wel bedacht ik me dat ik gewoon van een stevige massage hou. Toen was het tijd om op mijn buik te gaan liggen. Ze begon mijn rug te masseren en wat er gebeurde... Ik werd bijna vermoord, ik keek nog even om of het diezelfde meid was...dat was zo. Och man....ik kneep mezelf om de pijn aan te kunnen en mijn tenen krulden samen. Van binnen deed ik er alles aan om de pijn aan te kunnen maar het ging niet, desondanks kon ik niet stoppen met lachen en bedacht mezelf dat ik toch niet van zo'n stevige massage hou. Verder liep ze gewoon letterlijk over me heen en gaf ze een hele goede hoofdmassage, toen moest ik rechtop gaan zitten en kreeg ik als toetje nog een rugmassage, die alweer gewoon niet te hebben was. Ja ook dit was weer een avontuur, een Khmer massage. Terwijl Robert zich als herboren voelde, voelde ik me gesloopt en ik ben nadat we nog even ergens gezeten hadden maar dan ook lekker te bed gegaan. Daarna wel heerlijk geslapen en vanmorgen onze backpacks gepakt, weer heerlijk luxe en goedkoop ontbeten en om half 9 werden we opgehaald door een minivan, die duwde ze echt helemaal rambam vol met mensen, gelukkig was dit maar voor 15 minuten en toen moesten we overstappen in de grote bus. Ja...we zijn aan de reis naar Vietnam begonnen. We gaan naar Saigon, Ho Chi Minh City, een megacity. Je hoort de mooiste en de gekste verhalen over Vietnam wat het allemaal toch wel weer heel spannend maakt. We reizen met een nette bus met veel beenruimte, een tv en airco..hoe lux wil je het hebben. Na een uurtje rijden en nadat we met de veerpont de Mekong overgestoken zijn hebben we ergens nog een heerlijke Cambodiaanse lunch genuttigd en toen kwamen we na een paar uurtjes aan bij de grens van Vietnam. De grensovergang verliep soepel, dit omdat iedereen al een visa had. Nu vervolgen we de reis naar Saigon...i'm excited!