Vietnam: Ho Chi Minh City (Saigon)

Zo Vietnam ben ik binnen. Ik heb er veel verhalen over gehoord, hele mooie verhalen maar ook minder leuke. Om te beginnen met de minder leuke verhalen...ze gingen over het oorspronkelijke Saigon, tegenwoordige is de naam Ho Chi Minh city, een megacity. Dit is de stad waar ik naar onderweg ben. Aangezien het er daar heel druk is, een soort mierennest in het verkeer maar ook in het centrum proberen dieven hier hun slag te slaan. Dit blijkt erg extreem te zijn. Een voorbeeld: Aangezien het hier een megagekkenhuis is met rondrijdende motoren worden rugzakken en tassen aan de lopende band van mensen gestolen waarna ze snel tussen de menigte verdwijnen. Nog een voorbeeld wat ze bij de mannen doen: de vrouwen van de straat komen naar je toe en grijpen je bij je edele delen, automatisch ga je daar dan ook met je handen heen waarna andere je broekzakken leeghalen. En zo zijn er veel meer verhalen over deze stad. Vele vinden deze verhalen schrikwekkend (logisch natuurlijk) en gaan dan met schrik naar Vietnam of er niet heen. Ik hoorde ook de gekste verhalen over Bangkok en andere grote steden en ik gebruikte het dus als een les dat ik met alles extra voorzichtig moest zijn. Maar voor mij en de meeste zijn alle mooie verhalen over de geweldige natuur, mooie stranden, de leuke dingen die er te doen zijn, de geschiedenis, de geweldige Vietnamese keuken enz. zo indrukwekkend dat de meeste er toch voor kiezen hier gewoon heen te gaan. Gelukkig hebben we van vele gehoord waar we op moeten letten om het goed te laten verlopen. Morgenvroeg vertrekken we uit deze stad en ik kan jullie alvast vertellen dat wij niets op dit gebied meegemaakt hebben terwijl we ons echt midden tussen de drukte bevonden. We hebben een geweldige tijd hier gehad! Godzijdank.

De busreis van Phnom Penh in Cambodia naar de grens verliep soepel, de grensovergang ook! Bij de grens (wat wel opvallend was) werd alle bagage uit onze bus gehaald en moesten we die persoonlijk de grens overdragen. Dit omdat de busmaatschappij geen problemen wilde i.v.m. diefstal van de bagage terwijl wij bij de douane binnen zitten. Maar eenmaal weer in onze bus verliep het weer soepel. We zagen qua land en cultuur nog geen verschil. Wel zagen we dat de grote stad eraan kwam. Kilometerslang waren er aan allebei van de kanten winkels, de gebouwen werden steeds hoger, het aantal motors steeg per minuut en het werd steeds drukker. Ja we zijn Saigon binnen, dat was aan alles te merken. Nadat we ons middenin de stad bevonden werden de mensen gedropt waar ze wilden. Gelukkig had Renee opgezocht waar we moesten zijn want we moesten zeggen waar we eruit wilden. Robert Anna en ik wisten van niets. Onze busmaatschappij was super, luxe stoelen, vriendelijk personeel en normaal wordt je gedropt bij een bushalte waarna je weer vervoer naar je hotel moest regelen. Nu dus niet! Eenmaal in de backpackersarea, district 1 gearriveerd zijn we uitgestapt. Het eerste wat we zagen waren 25 opdringerige maar toch vriendelijke tuktukchauffeurs....dachten we. Maar nee, het eerste grote verschil laat zich zien. Er zijn hier helemaal geen tuktuks, alleen maar motors waar je achterop kunt. Maar aangezien we wisten dat we al op de goede plek waren en omdat we al guesthouses gezien hadden besloten we te lopen. We kwamen een man tegen die ons een folder liet zien van een guesthouse en dat was toevallig precies de plek waar wij heen wilden. Onderhandeld over de prijs en met hem meegelopen. De prijs was 105000 dong (5 dollar/€3,75 incl ontbijt) en dit was veel goedkoper dan we verwacht hadden..yeahh! De weg naar het guesthouse toe was leuk en indrukwekkend, piepkleine drukke steegjes, overal neonlicht en een hele leuke sfeer, het ziet er hier zo gezellig uit. Op de straat staan allemaal piepkleine krukjes waar 100-en mensen goedkoop bier zitten te drinken en te eten. Onze eerste indruk over deze stad was veelbelovend. Eenmaal aangekomen bij ons guesthouse bleek dit een hele andere plek te zijn haha. Hij had gewoon een folder bij van een bekende goede backpackersplek en lokte ons daarmee naar hem zijn plekkie. Maar het was goedkoop, de kamers waren schoon en de mensen vriendelijk. We konden erom lachen en besloten te boeken dus zijn plannetje werkte. Nadat we onze spullen gedropt hadden begonnen we in Vietnam met gratis Vietnamese koffie, heeeeerlijk, daarna 9000000 Dong gepint (€320,-) Daarna de straat op, heel veel streetfood en straatbarretjes, gewone barren en restaurants. We besloten ons op de straat bij de bierdrinkende mensen op kleine krukjes te mengen en voor €0,35 dronken we onze eerste ijskoude halve liter Saigon bier. Zo gezellig en zo ongelofelijk levendig is t hier. Daarna weer rond gaan wandelen en toen zagen we aan de bovenkant van een klein flatje licht branden, het bleek een rooftopbarretje. Met de lift naar de maarliefst 7e verdieping, wat niks voorstelt maar desalniettemin een spectaculair uitzicht over de verlichte stad. Ook zagen we een paar gigantische wolkenkrabbers, helemaal verlicht en we wisten dat daar ook skybarretjes waren die je kon bezoeken...interessant. Nadat we deze bar verlaten hadden zijn we lekker Vietnamees gaan eten. We gingen allemaal voor de Vietnamese pannenkoek, geen zoete maar 1 van rijstdeeg, gevuld met vlees en groenten. Het was een goed begin van mijn avontuur met de Vietnamese keuken. Hierna hebben we weer plaats genomen op een krukje ergens op de stoep waar we heel de avond Saigonnetjes hebben weggedronken. Daarna heerlijk geslapen. 'S morgens lekker gedoucht en daarna ons heerlijk gratis ontbijt genuttigd, lekker op de stoep tussen de uitlaatgassen. Het ontbijt was instant noodles (uit een pakje) dus dat viel tegen maar de gratis Vietnamese koffie was overheerlijk! We besloten vandaag Vietnam tot ons te laten komen en per voet de stad te ontdekken. Na een tijdje lopen zagen we Holland village, het is een businessplan van Vietnam en Nederland. Er word reclame gemaakt van o.a. Philips, KLM en andere voor mij onbekende ondernemingen. Ook waren er allemaal Hollandse huisjes gebouwd van verschillende steden en plekken zoals de Zaanse schans, Amsterdam, Delft en de Keukenhof. Ook verkochte ze hier veel Hollands eten, van nieuwe haring en kibbeling tot stroopwafels poffertjes frikandellen en kroketten. Je kon hier koeien melken en een bezoek brengen aan het rijksmuseum en de kaasmarkt. Wel heel grappig dat het evenement vanavond van start gaat en dat wij daar aanwezig kunnen zijn. Na een kort bezoekje hier zijn we verder gegaan met de stad ontdekken. We kwamen uit bij een groot opera gebouw wat zich bevind in het moderne deel van de stad. Vol met wolkenkrabbers en luxe winkelcentra. Hierna zijn we naar de Notre Dame gelopen. Een mooie kathedraal in het midden van Ho Chi Minh city. Helaas (wel terecht) kon je deze maar tweemaal per dag bezoeken en pisten wij langs de pot. We hebben nog ergens geluncht en onze internetwerkzaamheden gedaan en daarna zijn we naar het Independence gebouw gegaan, ook deze was op dit moment gesloten. Zo zijn we ook nog langs het oorlogsmuseum gelopen maar we besloten deze niet te bezoeken omdat je simpelweg niet alles kunt zien en gewoon omdat we daar nu geen behoefte aan hadden. Na al dit wandelen door de drukte waren we toe aan wat rust, we vonden een groot supermooi park en hebben daar misschien wel 2 uurtjes lekker zitten chillen. Inmiddels was het 3 uur en van 3 tot 4 was de Kathedraal te bezichtigen en dat besloten we te doen. Het is een mooie Kathedraal, vooral de ramen waren spectaculair. Ik besloot hier een kaarsje aan te steken voor dat alles maar goed mag gaan. Nadat we even stil hadden gestaan bij een aantal dingen zijn we weer naar de Holland village gegaan die ondertussen van start was gegaan. We hebben hier een lekkere verse stroopwafel gegeten en een tijdje rondgewandeld. De dames wilden een kroketje gaan eten maar ze hadden wat opstartproblemen daar en ze kregen de frituur niet aan. Hierna zijn we het meest gegeten Vietnamese gerecht gaan eten, Pho. Het is eigelijk gewoon verse noodlessoep haha maar het was heel lekker.
Hierna hebben we ons opgefrist en daarna hebben we ons weer bij de menigte op de straat gevoegd. Met zijn alle biertjes drinken op de straat, zittend op een minikrukje is een bijzondere ervaring. Iedereen praat met elkaar en er hangt een supergezellige sfeer. Als de politie door de straat komt gereden is het chaos, iedereen vliegt van de straat en mengt zich snel tussen de menigte op de stoep. Je mag namelijk van de politie niet met je krukje op de weg zitten, maar de stoep is zo smal en het is zo gigantisch druk dus iedereen doet het. Erg grappig.
Laat in de avond besloten we een ticket te boeken zodat we de volgende dag de Cu Chi tunnels (battlefield van de Vietnam war) konden gaan bezichtigen. Omdat we zo laat waren probeerden ze ons meer te laten betalen, ja mooi niet en we besloten het een dag uit te stellen. De dag erna besloten we even tijd voor onszelf te nemen. Ik heb een planning gemaakt voor Vietnam, mijn dagboek bijgewerkt, facebook bijgewerkt enz. Nadat we hiermee klaar waren hebben we met zijn 4en een taxi gepakt naar Chinatown. Dit was goedkoper dan achterop de motor omdat we het nu konden delen. Eenmaal voor €1,- pp in Chinatown aangekomen, de markt bezocht en ongelooflijk lekker gegeten. Het is hier redelijk chaotisch, veel mensen en allemaal kleine gangetjes. Wel is Chinatown hier veel georganiseerder en netter dan bijvoorbeeld in Bangkok. Trouwens heel Saigon, wat een prachtige schone stad...ik denk de allermooiste netste stad die ik ooit gezien heb. Wel moet je op sommige momenten door de chaos van het verkeer heen kijken. Het oversteken is bijvoorbeeld een ramp en levensgevaarlijk. Ook al komen er 100-en motors aan je loopt gewoon de weg op. Je kan het beste je ogen dichthouden en langzaam lopen, niet stoppen en gewoon de straat over steken. De motors, auto's en bussen zijn het gewend en ontwijken je wel. Natuurlijk deden we onze ogen niet dicht maar dat leverde schrikwekkende momenten op. Ja je kunt je dit niet voorstellen maar als je hier je leven niet riskeert ben je niet in staat om over te steken. Maargoed ik was bij Chinatown, of eigelijk was ik daar klaar mee. Taxi terug gepakt en weer naar ons guesthouse. Lekker gedoucht en daarna rondgewandeld. Ik heb vanaf een brug de zonsondergang gezien en lekker cultuur zitten snuiven. Ondertussen zijn mijn 3 reisgenootjes naar de skybar op de 50e verdieping van een wolkenkrabber. Ik had hier het geld op dit moment niet voor over en besloot dus simpelweg niet mee te gaan. Na anderhalf uur waren we weer bij elkaar, ze vertelde me hoe het was en lieten me foto's zien. Super mooi natuurlijk maar precies hoe ik het me voorgesteld had. Ik moet zeggen dat ik ook nog naar een skybar wil, maar dan liever in Bangkok, Singapore of Kuala Lumpur. En mocht ik nu net een ticket naar Bangkok hebben geboekt, 20 december...primeur :-)
Hierna zijn we samen lekker ergens gaan eten, de dames zijn te bed gegaan en Robert en ik hebben samen ergens lekker Engels voetbal gekeken. Rond 22:30 naar het guesthouse gegaan en gaan slapen want 's morgens om 08:00 werden we opgehaald om naar de Cu Chi tunnels te gaan.
'S morgens lekker ontbeten waarna we netjes werden opgehaald. We zaten met ongeveer 25 man in een busje en we hadden een leuke gids. Hij is ex-soldaat, 62 jaar en heeft de mooiste verhalen. Een erg leuke gids. Nadat het even duurde voordat we de drukke stad uit waren arriveerden we bij een kunstgallerij. Ze maken hier van allerhande dingen van eierschaal en schelp. De mensen die het maakte zijn allemaal oorlogsslachtoffer. Sommige hebben 1 been of nog gekkere dingen. Dit heeft vooral met de Napalm (chemische bommen) te maken. Ze maakten geweldige dingen en ik had nog bijna voor mijn pa en ma iets gekocht, maar aangezien ik tijdens de kunst bekijken werd opgejaagd omdat we verder moesten en dus niet mijn tijd kon nemen ging dat feestje voor hun niet door :-)

Hierna naar de tunnels....even wat achtergrondinformatie:
In 1965, toen Amerika massaal tussenbeide kwam in het conflict tussen de Noord - en Zuid-Vietnamezen, gaf de leider van het noorden, Hồ Chí Minh, die door de Amerikanen ook wel eens "Uncle Ho" oftewel oom Ho werd genoemd, de opdracht om het bestaande tunnelcomplex fors uit te breiden en er een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden, de Vietcong, en voor het Noord-Vietnamese leger van te maken.
Het zwaartepunt van het tunnelnetwerk lag in het district Cu Chi en het strekte zich uit over minstens 300 km van ondergrondse gangen. Als de stand van het grondwater het toeliet werden verschillende niveaus gegraven, vaak met elkaar verbonden door deuren die met boobytraps waren beveiligd. De gangen waren smal, volgden dikwijls een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies. Regelmatig werd er ook een doorgang in U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen tegen te gaan in de tunnels (waterslot). De tunnels waren bezaaid met allerlei valkuilen om ongewenste indringers te verjagen: granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen, valse doorgangen die leidden naar een tot de tanden bewapende guerrillastrijder... En als dat nog niet voldoende afschrikwekkend was waren er nog eens een heleboel dieren uit de jungle die in de tunnels een goed onderkomen vonden.
De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de strijders poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld.
De levensomstandigheden voor de guerrillastrijders in de tunnels waren ongelooflijk hard. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden. Het krioelde in de tunnels van ongedierte, muggen en parasieten en dat leidde vaak tot irritaties van de huid bij de ondergrondse strijders. Velen hadden ook last van een ernstig tekort aan vitamines en aan zonlicht. De tunnelstrijders brachten bijna steeds de dag ondergronds door om 's nachts hun schuilplaatsen te verlaten en strijd te gaan voeren. De tunnels lieten de communistische strijders toe de strijd aan te gaan met de Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen.

Het bezoek was indrukwekkend en de mooie verhalen en de goede uitleg van onze gids hielp daarbij. We kropen door de smalste tunneltjes, we zagen boobytraps en hij legde ons uit hoe het werkte. Hierna kwamen we bij de schietbaan. Hier had je de kans om voor een relatief gering bedrag met een geweer naar keuze te schieten. De gids raadde voor diegene die wilden schieten een AK-47 aan, een machtig geweer waar in de oorlog van vroeger en nu nog steeds veel mee word gevochten. Robert en ik vonden het een beetje prijzig, maar als je de kans hebt om voor €7,- pp 5 schoten met dat geweer te schieten en het niet zouden doen dan zouden we er spijt van krijgen. Pff en wat een ervaring was dat...een beetje onwerkelijk zelfs. Nadat we wat vette foto's en een leuk filmpje gemaakt hebben zijn we weer verder gegaan. Ze hebben ongeveer 100 meter tunnel verbreed en verhoogd zodat de toeristen kunnen zien hoe het er van binnen uitziet. Wij hadden geluk met onze gids die ons door een echte tunnel heeft laten baggeren (een stukje van 10 meter) maar nu was deze aan de beurt, nog steeds was het heel krap en laag, precies de hoogte dat je tussen kruipen en helemaal gebukt inzat, waardoor je spieren verzuurden en je echt heel snel eruit wilde. Aangezien dit een claustrofobische ervaring is zijn er onderweg 4 stops waar je eruit kon klimmen. Ik hield het vol tot ongeveer 50 meter. Man o man wat was ik blij dat ik eruit was haha. Eens maar nooit meer! Moet je voorstellen dat de gangen nog smaller waren dan deze en dat de mensen daar oorlog voerden en leefden....ongelooflijk. Hierna kregen we nog een documentaire te zien met echte beelden van de oorlog. Het was erg indrukwekkend. Na dit alles zat deze bijzondere dag erop en stapten we in de bus die ons terug naar de grote stad zou brengen. Eenmaal gearriveerd zijn we i.p.v. even te douchen eerst lekker Vietnamees gaan eten. We aten streetfood en het was overheerlijk...man o man wat een keuken. Na het douchen en na wat chillen besloten we met zijn alle weer naar hetzelfde lokale restaurantje te gaan. Wederom hebben we ervan genoten. Diezelfde avond zijn de dames naar de massagesalon gegaan en aangezien Robert en ik daar nog even mee wilden wachten besloten wij dat uit te stellen. We besloten even op straat plaats te nemen, een koud biertje hadden we wel verdiend. We gingen nu voor het tapbier, mooie pullen bier voor 7000 dong (€0,25), genieten. We wilden hier een half uur zitten en dan voetbal gaan kijken maar deze avond zijn we niet meer van onze kleine krukjes afgekomen. Wat was het wederom supergezellig. Rond middernacht zijn we gaan slapen en de volgende morgen (vandaag) werden we om 07:30 opgehaald voor ons volgende avontuur. We reizen verder naar Mui Ne, een strandplaats in Vietnam met hele mooie zandduinen. Na ons lekker gratis ontbijt, stokbrood met 2 gebakken eieren werden we opgehaald. Een superdeluxe bus met een privébed voor iedereen, Wifi enz. Echt te gek voor woorden zo lux, helaas heb ik nu de pech dat nu net van mijn bed mijn rugleuning niet rechtop kan dus dat is echt balen, ze vertelde me net dat ze het zouden maken of dat ik mijn geld terug zou krijgen maar ik vind het maar een beetje wazig...ik ben benieuwd hoe dit afloopt.
Verder ben ik benieuwd hoe het in Mui Ne is, ik weet niet goed wat te verwachten en dat geld eigelijk voor heel Vietnam.....spannendddd!

Hoi Chi Minh City (Saigon)....wat een geweldige stad!!